“Je wordt oud, papa”, zegt ze.
“Ze” dat is Jahra, onze dochter, en ze zegt dit tegen mij terwijl wij in een café koffie aan het drinken zijn.
We zitten tegenover elkaar en ze kijkt naar mijn onderarmen die gedeeltelijk zichtbaar zijn omdat ik de mouwen van mijn blouse iets opgestroopt heb.
“Je wordt oud, papa, want ik zie je huid rimpelig worden. En wat zijn dat dan?”, vraagt ze terwijl ze op vlekjes op mijn handen wijst.
“Dat noemen ze levervlekken”, zeg ik.
“O, heb je dan wat aan de lever?”, vraagt Jahra.
“Nee, hoor, levervlekken hebben eigenlijk niets met de lever te maken maar ze hebben dezelfde kleur als de lever. Deze vlekjes worden ook wel ouderdomsvlekjes genoemd en komen veel voor bij mensen met een lichte huidtype. Het is een teken dat de huid zich heeft moeten beschermen tegen de UV-stralen”.
Terwijl we het hier over hebben, denk ik terug aan mijn eigen vader.
Ik zie hem nog liggen in het ziekenhuisbed.
Hij was net overleden: 56 jaar oud. Ik was 10 jaar.
Ik kende hem niet goed. In mijn beleving was hij altijd ziek (hartpatiënt) en helaas veel te vroeg overleden.
Als ik zo met mijn dochter praat dan mis ik dat wel: gesprekken met mijn eigen vader.
Praten over allerlei zaken en onderwerpen. Soms denk ik wel eens:”Hoe zou hij dat gedaan hebben?” en “Wat zou zijn mening hierover zijn?”
Praten over allerlei zaken en onderwerpen. Soms denk ik wel eens:”Hoe zou hij dat gedaan hebben?” en “Wat zou zijn mening hierover zijn?”
Ik mis vaak het voorbeeld van een vader en ja, ik had mijn vader graag oud zien worden.
En als we dan samen koffie zouden drinken dan zou ik bij mijn vader misschien rimpeltjes zien en vlekjes op zijn handen.
En dan zou ik tegen hem zeggen:”Je wordt oud, papa!”
Helaas….het heeft niet zo moeten zijn.
Ik ben nu al ouder dan hij heeft mogen zijn.
Ik word uit mijn gedachten gehaald door mijn dochter die tegenover mij zit en zegt:”Je wordt oud, papa!”
“Ja, Jahra……en daar ben ik blij om!”
